باران ِ شادی باش...

می خوام از بزرگ شدن عجیب و غریب آدما حرف بزنم...از اینکه چرا وقتی بزرگ میشند احساساتشون از بین میره...چرا با ضدحال خوشحال میشند؟...چرا انقدر خشک و رسمی برخورد میکنن عین سربازخونه...

از مدرسه ای بگم که اسمش مثل تــــــــــوپــــــــ همه جا در رفته و همه سر و دست می شکنند تا اسم نوگلاشونو اونجا بنویسند...خبر ندارن که معاونین چه مدلی رفتار میکنند ، خبر ندارن هرچی ذوق و شادی ِ کور میکنند....حتی اوناییم که میخوان متفاوت باشن مستقیم یا غیر مستقیم راهشونو سد میکنند...

حسادت میکنند وقتی میری بین جمع بچه ها ، کل ِ کلاس شروع میکنه به جیغ و کف و هورا ، دائما بازخواستت میکنند که چرا انقدر شلوغه ! ساکتشون کن ! اصا  بگو یه جا بشینن !

ناراحت میشن وقتی سر صف با بچه ها حرف بزنی!ناراحت میشن پیگیر کارشون باشی! ناراحت میشن هر روز بچه ها اتاقت و گل بارون کنن...

کلا با تـــــــو ناراحتن!!!

انقدر رفتارای ساده و کوچیک بچه ها به چشممون نیاد ، اونا واقعا دنیای شادی دارن چرا باید این شادی رو ازشون بگیریم؟وقتی دلشون خوش میشه با یه دست دادن ، با یکم آب بازی  ، یا نوشتن دفتر خاطرات چرا دریغ کنیم؟!

خودت شاد نیستی حداقل بذار مردم شاد باشن